1- دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران ، f.sasanpour@gmail.com
2- دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
چکیده: (8079 مشاهده)
امروزه رقابتپذیری، به یکی از مفاهیم پرکاربرد در عرصه مباحث شهری و منطقهای تبدیل شده است. علت توجه بیش از حد به این مفهوم، تغییرات در اقتصاد جهانی، ساختار دموگرافیکی بیشتر ملتها، ساختارهای اجتماعی و فعالیتها است. هدف این پژوهش، تحلیل فضایی رقابتپذیری استانهای کشور در زمینه شاخصهای آموزشی است. این پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ ماهیت و روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی است. به منظور تحلیل رقابتپذیری آموزشی استانهای کشور، 75 معیار از سرفصل آموزش سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1390، انتخاب و تحلیل شدند. برای انجام تحلیل از مدلهای ضریب پراکندگی، ویکور و رگرسیون وزندار جغرافیایی در نرمافزار ArcGIS استفاده شد. یافتههای پژوهش حاکی از عدمپراکنش مناسب شاخصهای آموزشی در سطح استانهای کشور هستند. در مجموع 46 درصد شاخصهای آموزشی از وضعیت پراکنشی مناسبی برخوردار نیستند و استانهای سیستان و بلوچستان، کردستان و ایلام، از بیشترین نابرابری و استانهای آذربایجان غربی، اصفهان و آذربایجان شرقی، از کمترین نابرابری پراکنش برخوردار بودهاند. نتایج نهایی بیانگر آن بودند که از لحاظ رقابتپذیری آموزشی، در سطح اول، استان تهران، در سطح دوم، استانهای خراسان رضوی، خوزستان، فارس، اصفهان، آذربایجان شرقی، کرمان، مازندران و در سطح سوم، استانهای گیلان، سیستان و بلوچستان، آذربایجان غربی، لرستان، هرمزگان، گلستان، کرمانشاه، همدان، مرکزی، کردستان، البرز، قزوین، اردبیل، کهگیلویه و بویراحمد، بوشهر، یزد، چهارمحال و بختیاری، زنجان، سمنان، خراسان جنوبی، قم، ایلام و خراسان شمالی قرار دارند. بهطور کلی، بررسی نتایج حاکی از آن بودند که وضعیت توسعه استانهای کشور از لحاظ شاخصهای آموزشی، سنخیت مناسبی با عدالت اجتماعی و فضایی ندارد که نیازمند توجه از پایین به بالا و برنامهریزی غیرمتمرکز است. علاوهبر این، رشد اقتصادی نیازمند پایهگذاری سیستم آموزشی کاربردمحور است.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1396/1/26 | پذیرش: 1396/4/21 | انتشار: 1396/6/30 | انتشار الکترونیک: 1396/6/30