شهرداریها به عنوان مرجع اصلی مدیریت شهری و بازوی اجرایی برنامهریزی و مدیریت شهری، برای اجرای پروژهها و طرحهای خود نیاز به منابع درآمدی دارند که از راههای مختلف میتوانند، به دست بیاورند اما تأمین درآمد از کدام راه و با چه شیوه و سبک و سیاقی، چالشی است که این مقاله با آن روبرو است. در حقیقت پس از خودکفایی مالی شهرداریها از سال 1362 به بعد، امروزه علاوه بر ناکافی بودن منابع درآمدی، آنها با مسألهای به نام ناپایداری منابع مالی و درآمدی مواجه هستند. بدین معنی که درآمدهای شهرداریها از بخشهایی فراهم میشود که در درازمدت اثرات سوء زیادی بر بخشهای مختلف زندگی شهری داشته و به عملیات و فعالیتهای جدید اقتصاد شهری وابسته است. این پژوهش درصدد است با بررسی منابع درآمدی شهرداری تهران از بخشهای مختلف در یک دوره ده ساله (دهه 80 خورشیدی)، میزان پایداری یا ناپایداری آنها را مشخص کند. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی با تأکید بر استفاده از روشهای آماری میباشد. نتایج حاصل از تحقیق حاکی از آن است که با وجود تلاشهای زیاد شهرداری تهران در زمینه برنامهریزی مناسب برای کسب منابع درآمدی پایدار، هنوز بخش عمدهای از درآمد شهرداری از منابع ناپایدار مانند عوارض ساختمانی و تخلفات مربوطه به دست میآیند. در پایان، سعی شده است با شناخت مؤلفههای اساسی تأثیرگذار بر مالیات محلی (یا عوارض شهرداری)، الگوی مناسبی برای افزایش سهم این منبع درآمدی پایدار در شهرداری تهران ارائه شود که با پیادهسازی الگوی مذکور در این شهرداری و حتی در سایر شهرهای کشور، علاوه بر افزایش منابع درآمدی شهرداری، موضوع پایداری درآمدها هم لحاظ شود.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1391/12/12 | پذیرش: 1392/3/6 | انتشار: 1392/3/31 | انتشار الکترونیک: 1392/3/31