رویکردهای نوین مدیریتی نقش مهمی در موفقیت سازمانها دارند و شهرداریها بهعنوان یکی از مهمترین نهادهای مدیریتی شهری، نیازمند تطبیق فعالیتهای خود با الگوی حکمروایی خوب شهری هستند. دستیابی به این هدف مستلزم ارزیابی میزان تطابق شاخصهای مدیریت شهری با معیارهای حکمروایی خوب است تا ضعفها و اولویتهای اساسی در این حوزه شناسایی شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان انطباق طرحهای مصوب شهرداری شیراز، شامل برنامه دوم توسعه شهرداری شیراز (1392–1398) و برنامه سوم توسعه شهرداری شیراز (1398–1404)، با الگوی حکمروایی خوب شهری انجام شده است. در این تحقیق از مدل سازمان ملل متحد و روششناسی توصیفی-تحلیلی با رویکرد کیفی استفاده شده است. ابزار پژوهش شامل چکلیستی مبتنی بر هشت شاخص حکمروایی خوب است که به روش دلفی توسط کارشناسان و متخصصان شهرداری تکمیل شده است. نتایج نشان میدهد که رویکرد حاکم بر طرحهای توسعه شیراز، عمدتاً مبتنی بر کارکردگرایی و توجه به ابعاد کالبدی است. در مقابل، ابعاد اجتماعی و مشارکتی که از مؤلفههای کلیدی حکمروایی خوب شهری هستند، با ضعف جدی مواجهاند. تحلیل توزیع پروژههای مصوب بر اساس اولویتهای اجرایی نشان میدهد که بیشترین تمرکز بر اصلاح و ساماندهی ساختار کالبدی شهر، بهبود محیط زیست شهری، و ایجاد تأسیسات و خدمات زیرساختی بوده و کمترین توجه به توسعه اجتماعی-فرهنگی، بهبود مدیریت شهری و توسعه اقتصادی معطوف شده است. بر این اساس، ضرورت توجه بیشتر به ابعاد اجتماعی و اقتصادی برای تحقق حکمروایی خوب در پروژههای توسعه شهری شیراز محسوس است.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1403/12/12 | پذیرش: 1403/7/5 | انتشار: 1403/7/5 | انتشار الکترونیک: 1403/7/5