ارزیابی عملکرد برنامهها و سیاستهای اجرا شده برای حل مشکل مسکن شهری، میتواند در بردارنده تجاربی روشن از آثار و پیامدهای سیاستهای اجرا شده و نیز معیاری برای ارزیابی امکان سنجی سیاستهای جدید باشد. هدف از مقاله حاضر سنجش عملکرد تأمین مسکن طی دو برنامه چهارم و پنجم توسعه در نقاط شهری استانهای کشور میباشد. برای این منظور، امتیاز عملکرد 13 شاخص مسکن شهری، در استانهای کشور طی سالهای 1385 سال شروع برنامه چهارم، 1390 سال پایان برنامه چهارم و 1395 سال پایان برنامه پنجم محاسبه میگردد. در ابتدا شاخصها از روش بهترین-بدترین (BWM) وزندهی و سپس برای رتبهبندی و سطحبندی از تکنیک تاپسیس استفاده شدهاست. نتایج به دست آمده از امتیاز عملکرد مسکن شهری استانهای کشور نشان میدهد طی دوره برنامه چهارم وضعیت عملکرد مسکن شهری بهبود یافته است. اما در دوره برنامه پنجم از لحاظ آماری بهبودی حاصل نشده است. همچنین در بین شاخصهای مورد بررسی، شاخص دسترسی به مسکن مهمترین شاخص میباشد. میتوان گفت علیرغم موفقیت نسبی در سیاستهای اجراشده در بخش مسکن از لحاظ کالبدی، اما افزایش قیمت مسکن نسبت به درآمد خانوارها، این موفقیت را بیاثر کرده است. از اینرو ضروری است با سیاستگذاریهای مناسب، برنامههای اجرایی و عملیاتی از برنامههای پنج ساله توسعه تا بودجهریزی سنواتی در حوزه مسکن اجرایی گردد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1403/2/11 | پذیرش: 1402/8/10 | انتشار: 1402/8/10 | انتشار الکترونیک: 1402/8/10