یکی از جنبههای پویایی شهر، جابهجایی خانوارها از یک محله مسکونی به سایر محلهها در داخل شهر است. این جابهجاییها که بر ساختار شهر بسیار تأثیرگذار هستند، دلایل گوناگونی دارند. ارزیابی دلایل جابهجایی مسکونی خانوار با توجه به اینکه ناشی از مفهوم رضایت یا عدمرضایت مسکونی میباشد، کار بسیار پیچیدهای است؛ اما این جابهجایی، بسته به نوع تملک، میتواند براساس شاخصها و عوامل برگرفته از افراد صورت گیرد. بنابراین پژوهش حاضر، با هدف تحلیل و اولویتبندی میزان اهمیت شاخصهای جابهجایی مسکونی با تأکید بر نوع تملک افراد و خانوار در محله سیدخندان تهران انجام شده است. برای تعیین حجم نمونه مورد مطالعه، از رابطه کوکران استفاده شده و 175پرسشنامه در سطح محله، توزیع شد. همچنین برای تعیین اولویتبندی شاخصهای جابهجایی در دو بُعد مالک و مستأجر، از روش آنتروپی و روش کمّیSAW استفاده شده است. این مقاله نشان میدهد که مالکان با تحصیلات عالی، تمایل بالا و مالکینی که فاقد شغل هستند، تمایل پایینی به جابهجایی مسکونی دارند که این امر ممکن است به دلیل ترس از دست دادن مالکیت واحد مسکونیشان در نوسانات بازار مسکن باشد. همچنین مستأجرینی که دارای درآمد بالا هستند، تمایل زیادی به جابهجاییهای پیدرپی دارند و مستأجرینی که فاقد شغل هستند و درآمد پایینی دارند، ترجیح میدهند تاحد ممکن، در محیط مسکونی خود باقی بمانند. در نتیجه، پیشنهاد میشود تسهیلات بانکی و طرحهای شهری در راستای خانهدار شدن خانوار، افزایش یابند تا بتوانند سبب کاهش جابهجاییهای مکرر خانوار گردند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |