طرح مسکن مهر، یکی از پروژه‌های عظیم عمرانی است که مقادیر چشمگیری از منابع مادی و فیزیکی و تعداد قابل توجهی منابع انسانی را به خود اختصاص داده و هدف آن رفع مشکل مسکن هموطنان می‌باشد. اندازه‌گیری میزان کارایی نسبی این طرح می‌تواند معیار مناسبی جهت ارزیابی آن باشد. از این‌رو در تحقیق حاضر، میزان کارایی نسبی شهرهای بالای ۲۵ هزار نفر استان سیستان و بلوچستان در اجرای پروژه‌های مسکن مهر، در فاصله زمانی ابتدای سال ۱۳۸۷ تا انتهای سال ۱۳۹۰ با استفاده از تکنیک تحلیل پوششی داده‌ها (DEA) و در قالب مدل BCC خروجی‌محور، اندازه‌گیری شده است. در این تحقیق، متغیرهای مورد استفاده به عنوان ورودی، عبارتند از: منابع انسانی، منابع فیزیکی و منابع مالی. تعداد واحدهای مسکونی ساخته شده و میزان اشتغال‌زایی حاصل از این طرح نیز به عنوان خروجی در نظر گرفته شده‌اند. یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهند که اجرای پروژه‌های مسکن مهر، در شهرهای چابهار، خاش، زاهدان و کنارک، کارا بوده و در شهرهای ایرانشهر، زابل و سراوان، ناکارا بوده است.
