| تاریخ ارسال: 1396/10/19 |
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، شهرها بخودی خود با مشکلات فراوانی روبه رو هستند که مخاطرات محیطی را نیز باید به انبوه مشکلات آنها اضافه کرد. به نظر می رسد شهرها بیش از پیش به مکانهایی خطرناک تبدیل می شوند. از هر سه نفر از جمعیت جهان یک نفر در معرض خطر زلزله قرار دارد. در سال ۲۰۱۷ نزدیک به ۳۷درصد جمعیت جهان از ۱۴۵ کشور و ۳۱درصد از مساحت ساخته شده جهان در مناطق بالقوه خطرناک به لحاظ لرزه خیزی زندگی می کنند که بالاترین مقدار آن مربوط به آسیاست و این آمار فقط طی ۴۰ سال گذشته دو برابر شده است. بیش از یک میلیارد نفر از ۱۵۵ کشور جهان در معرض وقوع سیل هستند، بیش از ۴۰۰ میلیون نفر در نزدیکی آتشفشانهای خطرناک زندگی می کنند و طوفانهای ناشی از سیکلونهای حاره ای ۶۴۰میلیون نفر را در معرض تهدید قرار می دهند.
نکته قابل توجه اینست که بیش از ۴۰درصد افرادی که در نقاط پرخطر لرزه خیز جهان قرار دارند در کشورهای کم درآمد زندگی می کنند. در واقع شهرهای کشورهای کم درآمد جایی است که جمعیت،فقر و بلایای طبیعی همه با هم متمرکز شده اند و دست به دست هم داده اند تا خطر به معنای واقعی را به نمایش بگذارند. با وجود آنکه زلزله و سیل و دیگر مخاطرات، کشور فقیر و غنی نمی شناسد و حتی بیشترین میزان آنها در ایالات متحده و ژاپن رخ می دهد، جاییکه اقتصاد عظیم و انعطاف پذیر آنها مانع از فروپاشی زیرساختها می شود، اما ساکنان مناطق حاشیه شهرها قربانیان اصلی فجایع طبیعی از جمله زلزله هستند حتی اگر کیلومترها دورتر از کانون زلزله باشند.
فقرای شهری اغلب مناطق پرخطر اعم از حریم گسلها، آبراهه ها و مسیل ها، مناطق در معرض لغزش و ریزش، دامنه های پر شیب تپه ها و مناطق در معرض فرونشست را برای اسکان انتخاب می کنند چرا که این نواحی مخاطره آمیز تنها گزینه آنهاست. در ساخت منازل غیرقانونی خود بخاطر فقر از مصالح بی کیفیت و بازیافتی استفاده می کنند که کمترین مقاومت را دارد. بر این عوامل باید فقر فرهنگی و نداشتن سواد جهت و درک پذیرش آموزش های مرتبط با بلایا را نیز افزود. شواهد بسیاری نشان می دهد که حواشی شهرها و زاغه ها و حلبی آبادها بیشترین تلفات را در زلزله و سیل پذیرا می شوند زلزله ۷ ریشتری ۲۰۱۰ در هائیتی که بیش از ۲۲۰ هزار نفر را کشت شاهدی بر این مدعاست. تلفات سیل در هندوستان نیز موید همین امر است که حلبی آبادها بیش از هر مکان دیگری مستعد ویرانی هستند. بنابراین استراتژیهای کاهش ریسک مدیران و تصمیم سازان بیش از هرچیز باید بر این مناطق متمرکز شود. این موضوع توجه جامعه جهانی را به خود جلب کرده است بطوریکه در سال ۲۰۰۵ کشورهای عضو سازمان ملل چارچوب اجرایی هیوگو را برای کاهش مخاطرات طبیعی امضاء کردند این چارچوب زیر نظر دفتر سازمان ملل متحد برای کاهش خطر بلایا(UNISDR) به صورت جامع نقش دولتها و سازمانهای ملی و بین المللی، اجتماعات داوطلب ، بخش خصوصی، دانشگاهها و مراکز آکادمیک، را در تلاش برای تاب آور ساختن شهرها در فاصله سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵ را به وضوح مشخص می کند. برای جایگزینی این سند بعد از ۲۰۱۵ نیز چارچوب اجرایی سندای بعنوان یک راهبرد بین المللی برای کاهش خطر بلایا تا ۲۰۳۰ تدوین شد و به تصویب رسید.
باید اشاره کرد که زلزله هر فرد و هرچیز را تحت تاثیر قرار می دهد. زلزله فقط فروریختن ساختمانها و از بین رفتن زیرساختها نیست بلکه می تواند حیات اجتماعی، فرهنگی اقتصادی و سیاسی یک شهر و حتی یک کشور را به مخاطره بیاندازد. واکنش هر شهری به زلزله متاثر از سیستم سیاسی اجتماعی اقتصادی و فرهنگی آن شهر دارد و سرعت بازگشت به شرایط پیشا زلزله در واقع سطح توسعه آن شهر را نشان می دهد.
نکته قابل توجه اینست که بیش از ۴۰درصد افرادی که در نقاط پرخطر لرزه خیز جهان قرار دارند در کشورهای کم درآمد زندگی می کنند. در واقع شهرهای کشورهای کم درآمد جایی است که جمعیت،فقر و بلایای طبیعی همه با هم متمرکز شده اند و دست به دست هم داده اند تا خطر به معنای واقعی را به نمایش بگذارند. با وجود آنکه زلزله و سیل و دیگر مخاطرات، کشور فقیر و غنی نمی شناسد و حتی بیشترین میزان آنها در ایالات متحده و ژاپن رخ می دهد، جاییکه اقتصاد عظیم و انعطاف پذیر آنها مانع از فروپاشی زیرساختها می شود، اما ساکنان مناطق حاشیه شهرها قربانیان اصلی فجایع طبیعی از جمله زلزله هستند حتی اگر کیلومترها دورتر از کانون زلزله باشند.
فقرای شهری اغلب مناطق پرخطر اعم از حریم گسلها، آبراهه ها و مسیل ها، مناطق در معرض لغزش و ریزش، دامنه های پر شیب تپه ها و مناطق در معرض فرونشست را برای اسکان انتخاب می کنند چرا که این نواحی مخاطره آمیز تنها گزینه آنهاست. در ساخت منازل غیرقانونی خود بخاطر فقر از مصالح بی کیفیت و بازیافتی استفاده می کنند که کمترین مقاومت را دارد. بر این عوامل باید فقر فرهنگی و نداشتن سواد جهت و درک پذیرش آموزش های مرتبط با بلایا را نیز افزود. شواهد بسیاری نشان می دهد که حواشی شهرها و زاغه ها و حلبی آبادها بیشترین تلفات را در زلزله و سیل پذیرا می شوند زلزله ۷ ریشتری ۲۰۱۰ در هائیتی که بیش از ۲۲۰ هزار نفر را کشت شاهدی بر این مدعاست. تلفات سیل در هندوستان نیز موید همین امر است که حلبی آبادها بیش از هر مکان دیگری مستعد ویرانی هستند. بنابراین استراتژیهای کاهش ریسک مدیران و تصمیم سازان بیش از هرچیز باید بر این مناطق متمرکز شود. این موضوع توجه جامعه جهانی را به خود جلب کرده است بطوریکه در سال ۲۰۰۵ کشورهای عضو سازمان ملل چارچوب اجرایی هیوگو را برای کاهش مخاطرات طبیعی امضاء کردند این چارچوب زیر نظر دفتر سازمان ملل متحد برای کاهش خطر بلایا(UNISDR) به صورت جامع نقش دولتها و سازمانهای ملی و بین المللی، اجتماعات داوطلب ، بخش خصوصی، دانشگاهها و مراکز آکادمیک، را در تلاش برای تاب آور ساختن شهرها در فاصله سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵ را به وضوح مشخص می کند. برای جایگزینی این سند بعد از ۲۰۱۵ نیز چارچوب اجرایی سندای بعنوان یک راهبرد بین المللی برای کاهش خطر بلایا تا ۲۰۳۰ تدوین شد و به تصویب رسید.
باید اشاره کرد که زلزله هر فرد و هرچیز را تحت تاثیر قرار می دهد. زلزله فقط فروریختن ساختمانها و از بین رفتن زیرساختها نیست بلکه می تواند حیات اجتماعی، فرهنگی اقتصادی و سیاسی یک شهر و حتی یک کشور را به مخاطره بیاندازد. واکنش هر شهری به زلزله متاثر از سیستم سیاسی اجتماعی اقتصادی و فرهنگی آن شهر دارد و سرعت بازگشت به شرایط پیشا زلزله در واقع سطح توسعه آن شهر را نشان می دهد.
کلیدواژه ها: مخاطرات محیطی | کشورهای جهان | انجمن علمی اقتصاد شهری ایران | فقر فرهنگی | سازمان ملل | زلزله | وقوع سیل |
دفعات مشاهده: 8572 بار |
دفعات چاپ: 657 بار |
دفعات ارسال به دیگران: 0 بار |
0 نظر
