دوره 11، شماره 42 - ( بهار 1402 )                   جلد 11 شماره 42 صفحات 32-15 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران ، m.farhadei@gmail.com
2- دانشکده اقتصاد، مدیریت و علوم اداری دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
چکیده:   (331 مشاهده)
دستیابی به توسعه پایدار، هدف غایی و نهایی تمامی‌سیاست‎ مداران و برنامه‌ ریزان اقتصادی کشورها می‌ باشد. یکی از دغدغه ‌های مهم تصمیم‌ گیران، کاهش شکاف توسعه میان مناطق و برقراری عدالت بین نواحی مختلف کشور می ‌باشد. در کشور ما نیز برنامه ‌ریزان اقتصادی و سیاسی در مرکز و استان  ‌ها طی سال‌ها کوشیده ‌اند تا به زعم خود شکاف توسعه میان مناطق مختلف را به حداقل برسانند، با این وجود شواهد بیانگر نبود توازن‌ های منطقه‌ ای در کشور است. پژوهش حاضر با به‌ کارگیری روش تاکسونومی عددی، شهرستان ‌های استان کرمانشاه را در سال ‌های ابتدایی (۱۳۹۶) و انتهایی (۱۴۰۰) برنامه ششم، به لحاظ سطح توسعه، درجه ‌بندی کرده است. هدف تحقیق حاضر آن است که بررسی کند آیا اعتبارات دولتی تخصیص ‌یافته به شهرستان ‌های استان مذکور منجر به بهبود سطح توسعه ‌ای آنها در طول برنامه ششم توسعه گردیده است و آیا سیاست‌های دولت در زمینه توزیع منابع، کارا عمل کرده یا ناکارا و تشدید‌کننده توسعه نامتوازن بوده است؟ نتایج حاکی از آن است که در تمامی سال‌ های موردبررسی، هر ۱۴ شهرستان به لحاظ درجه توسعه‌ یافتگی جزو مناطق محروم و بسیار محروم طبقه ‌بندی می ‌شوند. درجه توسعه ‌یافتگی شهرستان ‌های استان کرمانشاه، در سال ‌های ابتدایی و انتهایی برنامه ششم بیانگر آن است که جایگاه شهرستان ‌های استان به لحاظ رتبه توسعه ‌یافتگی (به استثنای شهرستان کنگاور) تفاوت بارزی در طول سال‌ های برنامه ششم توسعه نداشته است. به عبارتی، اعتبارات دولتی در طول برنامه ششم به بهبود درجه توسعه ‌یافتگی شهرستان‌ های استان منجر نگردیده است.
متن کامل [PDF 544 kb]   (246 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1401/3/2 | پذیرش: 1401/7/19 | انتشار: 1402/3/22 | انتشار الکترونیک: 1402/3/22

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.