توانمندسازی، فرایندی است که طی آن، فرد از نیازها، خواسته‌های درونی و قابلیت‌های خود، آگاه می‌شود و با هدف رسیدن به خواسته‌ها، به کسب توانایی‌های لازم می‌پردازد. در پژوهش حاضر، درک بومی از توانمندی اجتماعی و اقتصادی، عوامل مؤثر بر رشد و موانع آن، با دو روش کیفی (نظریه بنیانی) و کمّی (تحلیل همسبتگی)، بررسی شده‌اند. برای جمع‌آوری اطلاعات کیفی، از فنون مصاحبه عمیق، بحث گروهی متمرکز و مشاهده مشارکتی و مستقیم و برای جمع‌آوری اطلاعات کمّی نیز از پرسشنامه اسکات و جیف برای صد و یازده نمونه استفاده شد تا از این طریق، موانع توانمندسازی زنان براساس سه عامل نگرش و میزان (شدت) تجربه، آموزش و پایگاه اجتماعی- اقتصادی (اشتغال) زنان در قالب 33 گویه، بررسی شوند. نتایج حاصل از پژوهش کیفی نشان می‌دهند که اشتغال، متوازن‌سازی درآمد و هزینه، پس‌انداز و کارآفرینی، در تداوم‌بخشی و پایدار‌سازی توانمندی اقتصادی افراد، نقش تعیین‌کننده و بسزایی داشته‌اند. نتایج کلی تحقیق کیفی، نشان می‌دهند که برخی از عوامل مؤثر در رشد توانمندی عبارتند از: زندگی چند خویشاوند در کنار هم، خانواد‌ه‌گرایی، سرمایه اجتماعی، همیاری‌، همبستگی اجتماعی و حمایت از یکدیگر. نتایج حاصل از تحقیق کمّی نیز نشان می‌دهند که دو عامل آموزش و اشتغال، از جمله مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار بر توانمندسازی زنان آسیب‌پذیر ستاد توانمندسازی شهرداری تهران، محسوب می‌شوند.