فصلنامه علمی اقتصاد و مدیریت شهری- اخبار نشریه
انجمن علمی اقتصاد شهری ایران منتشر کرد

حذف تصاویر و رنگ‌ها  | تاریخ ارسال: 1396/8/24 | 
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی انجمن علمی اقتصاد شهری ایران، زلزله اگرچه یه مخاطره طبیعی است اما ابعاد و آثار پیشینی و پسینی اقتصادی ، اجتماعی و سیاسی دارد. اگرچه منشاء زلزله در اعماق زمین بوده و بخاطر گریز از پیش بینی پذیری دقیق، یکی از مسائل حل نشده علوم زمین است اما مدیریت آن بر روی زمین انجام می گیرد و کاهش آثار و تبعات آن جنبه کاملا انسانی و مدیریتی دارد. مدیران باید بدانند که هزینه پیشگیری از حادثه بسیار کمتر از زیانهای وارد شده بر اثر آن است. حوادثی مانند زلزله طبیعی هستند اما تبدیل حادثه به فاجعه ناشی از رفتار انسانی و مدیریتی است. زلزله یک واقعیت جغرافیایی و به عبارتی یک جبر جغرافیایی است که مناطقی از جهان مانند کمربند حاشیه اقیانوس آرام که ۸۰درصد زلزله های جهان درآنجا حادث می شود را در یک مخاطره دائمی قرار می دهد. اما حدود ۱۵درصد زلزله های دنیا در کمربند لرزه خیز آلپ – هیمالیا رخ می دهد که کشور ما نیز بر روی این کمربند واقع شده و بنابراین مستعد وقوع زلزله های مهیب است.
 به طور متوسط هر سال یک زلزله ۶ ریشتری و هر ۱۰ سال یک زلزله به بزرگی ۷ ریشتر در کشور رخ می‌دهد و بر پایه آمارهای رسمی در ۲۵ سال گذشته ۶ درصد تلفات جانی کشور ناشی از زلزله بوده است. با این اوصاف زلزله پدیده گریزناپذیر و همیشه حاضر در پهنه جغرافیایی کشور است و نمی توان آن را نادیده گرفت و یا نسبت به آن بی تفاوت بود بلکه باید برای مدیریت پیش از بحران، حین بحران و پس از بحران برنامه ریزی و اقدام کرد. چگونگی وقوع بلایای طبیعی در اختیار ما نیست اما پاسخ به بلایای طبیعی در حیطه قدرت، توان ماست و راهبردهای مدیریتی است که میزان خسارات اجتماعی و اقتصادی یک بلیه طبیعی مانند زلزله را تعیین می کند. باید به قوانین طبیعت احترام گذاشت و قواعد آن را  رعایت کرد.
 بشر به کمک علم مدرن امروز علت و سازوکار رخداد همه حوادث طبیعی را می داند و ابعاد آنها را تحلیل کرده است بنابراین نمی توان به ساخت و ساز بی رویه و بدون اصول بر حریم گسلها و مناطق لرزه خیز و مناطق مستعد سایر مخاطرات محیطی مبادرت ورزید اما منتظر واکنش طبیعت نبود. مدتهاست که مدیران، تصمیم سازان و سیاستگذاران کشورهای جهان برای مقابله با چنین بلایایی چاره اندیشی می کنند و در پی استحکام زیرساختها و مقاوم سازی شهرها و روستاهای خود هستند. سال ۲۰۰۵ کشورهای عضو سازمان ملل چارچوب اجرایی هیوگو را برای کاهش مخاطرات طبیعی امضاء کردند. این چارچوب به صورت جامع نقش دولتها و سازمانهای ملی و بین المللی، اجتماعات داوطلب ، بخش خصوصی، دانشگاهها و مراکز آکادمیک، را در تلاش برای تاب آور ساختن شهرها به وضوح مشخص می کند.  ارتقاء تاب آوری شهرها امری است که در دستور کار قرار گرفته است و این درسی است که کشورهای پیشرفته از مخاطرات محیطی می گیرند. سونامی ۱۰ متری مارس ۲۰۱۱ در فوکوشیما که طی آن بیش از ۹ هزار نفر کشته شد و ژاپن چند متر به سمت شرق جابجا شد و در حال تبدیل شدن به یک فاجعه انسانی و زیست محیطی بود برای ژاپن به ایده پردازی در مورد شهرهایی مقاوم ختم شد که طرحهای اولیه آنها در خلیج توکیو طراحی شده است و قرار است شهرهایی را بسازند که ۱۰ ریشتر زلزله را تحمل کنند.
 امروز زلزله ای مرگبار و تاسفبار در غرب کشور رخ داد که خسارات جانی و مالی فراوانی را به بار آورده است. این موضوع که چه تمهیداتی باید به لحاظ برنامه ریزی شهری و شهرسازی و احیاء بافتهای نامقاوم شهری باید بیندیشیم که عمق خسارات و فجایع را کم کنیم و کجاها در تجهیز و مقاوم سازی پهنه های شهری و روستایی کوتاهی کرده ایم به قوت خود باقی است و جای بحث فراوان دارد. آنچه که هم اکنون حائز اهمیت است مدیریت پس از بحران و عکس العمل سریع به حادثه است. شهرها و روستاهای فراوانی در غرب کشور هم اکنون با پس لرزه، سرما، آوار، اختلال در زیرساختها و ... دست به گریبان هستند. انتقال مجروحان؛ آوار برداری و امداد و نجات و بخصوص تخلیه مناطق آسیب دیده از جمعیت و انتقال آنها به جاهای امن چیزی است که هم اکنون باید با عزمی ملی و بسیج همه منابع انجام شود.
نشانی مطلب در وبگاه فصلنامه علمی اقتصاد و مدیریت شهری:
http://iueam.ir/find-1.43.529.fa.html
برگشت به اصل مطلب