در حال حاضر، توزیع فضایی متعادل خدمات و شاخص‌های اقتصادی و اجتماعی، یکی از مشکلات مدیریت شهری در پاسخ‌گویی به شهروندان است. رشد و گسترش کالبدی کلان‌شهر تهران و عدم‌توزیع امکانات و خدمات شهری متناسب و هماهنگ با آن، یکی از عوامل شکل‌گیری نابرابری در میان مناطق این شهر می‌باشد. لذا هدف این پژوهش، ارزیابی و تحلیل سطوح برخورداری مناطق کلان‌شهر تهران، از لحاظ برخورداری از شاخص‌های اقتصادی، اجتماعی، کالبدی، فرهنگی، خدماتی و تفریحی است. برای تحلیل فضایی وضعیت عدالت در کلان‌شهر تهران، ابتدا با مدل تحلیل عاملی نوع R، شاخص‌های پژوهش به چهار عامل اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و فرهنگی- تفریحی، بارگذاری شد و سپس با توجه به امتیاز عاملی هر یک از شاخص‌ها، مناطق 22‌گانه کلان‌شهر تهران با بهره‌گیری از مدل ترکیبی توسعه انسانی و تحلیل خوشه‌ای، سطح‌بندی شدند. نتایج پژوهش، حاکی از این هستند که از مجموع 22 منطقه کلان‌شهر تهران، منطقه 6 بالاترین درجه توسعه را به میزان 95/0 دارا می‌باشد و مناطق 3، 1، 2 و 7 مناطق نیمه‌برخوردار هستند. به طور کلی 55/4‌درصد مناطق کلان‌شهر تهران، از لحاظ برخورداری از شاخص‌های تلفیقی، برخوردار، 18/18درصد، منطقه نیمه‌برخوردار و 27/77 درصد دیگر، محروم هستند.